In groep 8 kwam ik in de puberteit terecht. Ik had mijn eerste menstruatie en een groeispurt, ik was langer dan de meeste jongens in mijn klas. 

Op de middelbare school werd ik steeds meer opstandig. Ik begon steeds vaker ruzie te krijgen met mijn ouders, omdat ik mijn eigen regels wilden volgen. Ik luisterde af en toe niet naar hen en deed gewoon mijn eigen ding. De ruzies werden steeds erger en ik werd steeds opstandiger. Tot het moment dat een ruzie zo erg uit de hand was gelopen dat ik bij mijn opa en oma ging logeren. 1 dag werd 2 dagen toen 3 dagen en toen 4 dagen. Ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niet zonder mijn ouders kon en ik begon spijtgevoelens te krijgen over iedere ruzie die ik met mijn ouders had. Ik kwam met hangende pootjes terug en beloofde dat ik nooit meer ruzie zou maken. En iedereen weet dat een puber dat niet vol kan houden, zo ging dat ook bij mij, maar ik begon wel te leren wanneer ik moest stoppen. Deze ruzies hebben zeker invloed gehad op mijn gedrag, want ik heb geleerd dat ruzies eigenlijk helemaal niets oplossen en het juist alleen maar erger maken. Vanaf die tijd probeer ik met praten onenigheden op te lossen.

Ook begon ik op de middelbare school lichaamsvormen te krijgen, zoals bredere heupen. Ik werd hier onzeker door, omdat ik dacht dat het lelijk was, dus ik probeerde het zoveel mogelijk te verbergen. Ook kreeg ik meer lichaamsvet, dus ik werd dikker en kwam meer aan. Doordat ik een smartphone had, zag ik allemaal foto's van modellen voorbij komen die een super mooi lichaam hadden en ik dacht alleen maar dat het door het eten kwam dat ik zo dik werd, dus ben ik gaan afvallen. Heel slecht idee, want ik zocht tips op het internet over snel afvallen. Zo kwam ik op een pro-ana site een zogenaamde site voor anorexia. Ik las dingen over overgeven en heel weinig eten, ik geloofde dat dit de enige manier was om af te vallen, dus ben ik dit 'dieet' gaan volgen. Uiteindelijk was ik 14 jaar, 1 meter 65 en woog ik 49 kilo. Mijn ouders merkten niks en die zijn er ook nooit achter gekomen. Ik was erg somber. Toen ik 15 jaar was besefte ik dat ik helemaal niet goed bezig was en ben ik weer een 'normaal' leven gaan leiden. Ik dacht dat ik er van af was, nou mooi niet dus, het bleef maar in mijn achterhoofd zweven dat ik te dik was en dat ik lelijk was. Ik probeerde er niet naar te luisteren en gewoon mijn eigen ding te gaan doen. Ik kreeg een vriendje die mij liet beseffen dat dun zijn eigenlijk helemaal niet mooi is. Ik begon weer meer aan te komen en kreeg een normaal gewicht, ik woog uiteindelijk weer 58 kilo en voelde mij goed. Ik begon steeds meer zelfvertrouwen terug te krijgen en ik leerde in deze periode dat ik mooi ben zoals ik ben en dat ik niet naar anderen moet kijken hoe zij eruit zien.

Ik leerde mezelf te accepteren.